Ülkemizde 10 ilimizi vuran deprem felaketinin 6. gününü geride bırakmak üzereyiz.

Acıyı yazmak, en acı anlardır...

İlk dakikasından buyana içimizin sızladığı bu günlerde izlediğimiz görüntüler karşısında insanlığımızdan utanır hale geldik.

Evet neden söz ettiğimi anladınız.

Hırsızlardan ve yağmacılardan bahsediyorum.

İnsanlıktan nasibini almamış bu şerefiz, haysiyetsizler çaldıkları yağmaladıkları yardımların mağdur insanlara gideceğini düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum.

10 ilimizde birçok yardım kuruluşları can derdine düşmüş bir hayat kurtara bilirmiyim diye canla başla çalışırken kendini bilmez kanı bozukların bu hareketi en ağır şekilde cezalandırılmalı.

Söz, sitem, şikayet, küfür, acı, şaşkınlık hepsinin bittiği noktadayız… 

Kötülüğe karşı kalben buğz etmekten dil cesaretine geçen ve inşallah eli de devreye girmeli ve hatta daha ağırı olmalı.

Yoksa bu tür insanların ne biteceği var nede duracağı.

Çünkü bunlar utanmanın arlanmanın ne demek olduğundan habersiz mahlukatlar.

Evet yazımın başlığı gibi sözün bittiği yerdeyiz.

Bu tür insanlara başkalarına da örnek olacak çok ama çok büyük bir ceza verilmeli.

Olup bitecekleri bilip, görüp de önüne geçememek de ne acı...

Bence…