Yol ayrımları, kritik kararlar ve yanlışlar.
İnsanın kendisine yaptığını başkası yapamazmış...
Hayat her insan için aynı değil.
Kimine olabildiğince verici, kimisine de olabildiğine acımasız ve negatif.
“Cennette cehennemde bu dünyada” diyen ateist bir arkadaşla bunun tartışmasını yıllarca yaptım ve ne o beni ikna edebildi nede ben onu.
Ya varsa, ya yoksa tartışmasının galibi olmadı bir türlü.
Kader diye bir olgu var.
Bunu inkar etmek gibi bir hadsizliğe giremem.
Ancak insan kendisi için sunulan seçeneklerde yaptığı tercihlerle kaderini kendisi de belirliyor gibi.
Ergen dönemlerde çalışmak yerine haylazlık, Gençlik dönemlerinde daha çok çalışıp yoğunlaşmak yerine umursamazlık bunlara örnek.
Sevgine sahip çıkmak yerine “Anca gidersin” 
İşine sahip çıkmak yerine “ Bana iş mi yok” felsefesi çiziyor yolları ya da kapatıyor.
Sevdiğine sahip çıksan ısrar etsen ömür boyu mutlu olacaksın belki.
En ufak bir problemde bırakıp gitmek yerine mücadeleye devam etsen hayatının akışı değişecek.
O yüzden karar verirken aklına ilk geleni yapmanın yanlış olduğunu yeni anlıyorum.
Bu günkü akılla ve mantıkla 25 yaşında olsam düşüncesi sanırım hepimizin aklına gelen hepimizde oluşmuştur.
Peki 25 yaşındayken de aynı akıl yönlendirmedi mi bizleri?
O zaman mantığımız yok muydu?
Anamız babamız bizim yaptığımızın tam tersini ısrarla söylerken “ Siz ne anlarsınız” demedik mi?
Kendini bulamayan bir ömrün içinde sıkışmışken neden bu kadere isyan?
Kendimiz yaptık ne yaptıysak.
Bu durumu kabullenmekten başka bir seçenek te kalmadı artık.
Yaşa ve bekle bakalım ne sürprizler bekliyor seni?