Eylül ayı yazın sonu rabbimin yarattığı güzel kışın başlangıcıdır.

Eylül ayı çiçeklerin sarardığı, yaprakların döküldüğü aydır.

Eylül ayı sanki bir ömrün tükenip, yeni hayatların başlangıcının habercisidir.

Eylül ayı benim için ise hüznün ve gözyaşının ayıdır.

Bu günlerde deli dolu, serseri kurşun gibi ortalıkta dolaşıyorum. Beynim uyuşuyor, ellerim titriyor. Dünya benim için karanlık anlamını yitirmiş. Hiçbir şeyin tadı tuzu yok.

Yaşım kemale erdi biliyorum ama gidişi beni yaktı, bitirdi.

Altında gölgelendiğim çınarım, sırtımı yasladığım dağım, varlığı ile benim hayat sigortam olan sevgili babam.

Yalnızlığı içten içe yaşadığım zamanlarda "üzülme oğlum" diyen güven veren ses tonum artık yok.

Gidişin erken oldu be BABAM…

Gözlerine baktığımda kendimi gördüğüm,

Kapıdan girince erkeğim diye seslendiğimde gülen gözlerin yok artık.

Köşede oturup bana güven veren duruşun, varlığınla üzerimden aldığın yükler gidişinle omuzlarıma çöktü.

BABAM!...

Gerçekleştiremediğimiz, içimizde gizlediğimiz ikimize özel hayallerimiz vardı hani.

Artık bu hayallerin bir anlamı kalmadı be BABAM.

O hayallerde benim gibi boşlukta uçuşuyor.

Şimdiden nasırlı ellerinle başımı okşayışını özledim.

Dağlara taşlara yaslansam, başımı ağaçlara dayasam, yada doğaya çıkıp deliler gibi yüzümü donduran rüzgarlara doğru koşsam yerini doldurur mu?

Bilmiyorum.

George Herbert adlı düşünür, babalarla öğretmenleri karşılaştırarak “Babanın rolü, yüz öğretmeninkine bedeldir” diyor.

Benim için kara tarih Eylülün yarısı 12 Eylül 2021 babamın hayata gözlerini yumduğu gündür.

Hayat, benim için Babamı kaybedince anlamını yitirdi.

Nurlarda uyu Babam. Allah’ım rahmetini, merhametini eksik etmesin, mekânın cennet bahçeleri olsun.