Uzun bir yolculukta cam kenarına oturup, yem yeşil ağaçları takip ederken; içimden kendime öğütler vermeyi, sinirim tavan yaptığında sinirimi başkasından çıkarmayı, birden bire aklıma gelen şeylere gülmeyi,   sebepsiz gülüşlerime şaşkınca bakan olunca; utanıp kızarmayı, kitap okurken yüzümde oluşan o şapşal gülümsemeyi, yerine ve zamanına göre giyinmekten ve süslenmekten nefret ettiğim halde ablam beni zorla süsler iken ; " Bırak beni ya doğal olmayı seviyorum ben " derken ablamın o yüz ifadesini,

Bazen her şeyi yüzüme gözüme bulaştırmayı, etrafıma sahte gülücükler saçıp riya ile hareket etmeyi beceremememden dolayı yanlış yapmayı, sevdiklerime olan düşkünlüğümü birşey istemeden kötülüğüm dokunduğunda özür dilemeyi, özür diler iken dolan gözlerimin karşımdakinin affı ile kirpiklerimi ıslatmayışımı.

Doğruları görünce değişmeyi, birisi bana kızınca küsmeyi, hata yapmayı, hatalarımdan ders çıkarmayı, sinirimi sonuna kadar çıkarmayı, çevremde bana sevgi ile bakan tanıdık yüzleri; kızlarımı, ailemi, arkadaşlarımı, işimi ve hatta ilerideki parkta oynayan o küçük kalpleri çok seviyorum. Anormal olmayı sevmiyorum! Zekâ mı, bütün zorlukları  aşmamı  sağlayan hırsımı, İnsanlara ; adamına göre nasıl  davranmam gerektiğini hatırlatan karakterimi, içimde bazı insanların bana yaptıkları kötülüklerden dolayı  oluşmuş olan kinime rağmen; yüzümden asla eksik olmayan sevecenliğimi seviyorum.!

Sabah ezanında telâş ile uyanmayı,

Merak ettikçe daha çok şey öğrenmeyi, insanların bilgilerini keşfe çıkmayı, karanlıktan korktuğum için televizyon başında uyumayı, kötü sesim ile şarkı söylemeyi, hıçkıra hıçkıra ağlamayı, ağlar iken; aynaya bakarak kendime kızışımı ve dakikalar sonra halime gülerek kendime güçlü olduğumu hatırlatmayı. Sadece canımın istediği şeyleri yapmayı,  yemeklerimi hazırlarken lezzetinin yanında sevgimide katarak yaptığım o leziz yemeklerimi yiyenlerin ağızlarını izlerken , yüzümde oluşan gülümsemeyi, hayatımdan bir parça olduğunu anılarımı canlandırdığını  düşündüğüm filmleri defalarca izlemeyi ,her seferinde sanki ilk defa izlemişçesine heyecanlanmayı, kızlarım ve minik çocuklarla saatlerce oyunlar oynamayı , küçüklerin bana olan sevgisine karşılık hepsine aynı adı koymayı, bir araya geldiklerinde minik kalplerim diye seslendigimde hepsinin birden yanıma gelmesini, insanlarin  beni çözmeye çalışmasını izlemeyi , kendi içimde kimseyi sokmadığım bir dünyada yaşamayı , benim bunca zorluğa rağmen hayat standartlarında olmasa da mutlu bir şekilde yaşamamı çekemediklerini bana belli etmemeye çalisan hasamet ruhlu arkadaş ve akrabalarımı anlayabilmeyi , çalışkanlığımı  , açık sözlü olmayı, mutsuzlugumda bile yalan söyleyerek mutlu olduğumu, daha sonra utana sıkıla doğruları itiraf ederken; yüzümdeki o masumlugumu ,dürüstlüğümü, hayallerimi başaracağıma adım gibi emin olduğum hedeflerimi , birilerini sinir ederken dakikalarca kahkaha atmayı, insanları güldürmeyi , her kelamı şuan yaptığım gibi uzatmayı, kısacası hayatı her türlü olumlu ve olumsuz yanlarıyla yine de seviyorum. Hayat yaşamağa değer yaşamasını bilenler için. Bu Dünya'da iyi ki varım, iyi ki böyle bir kişiliğe sahibim, iyi ki yerinde durmaz heyecanlı bir huyum vardır., iyi ki içimde büyümek bilmeyen masum çocuk halim daima içimde kalacak, ben çocuksu kalbime rağmen daima dışardan olgun bir bayan olarak kalacağım.

İyi ki  ben, benim!..

Asla başkası olmak için özenmedim. İçim başka dışım başka olarak yaşamadım ne isem o olarak kaldım.

Kendimi çok ama çok seviyorum.

Beni ben olduğum için seven herkesi çok seviyorum.

Ne mutlu ki mükemmel değilim ama mükemmel olmanın farkına varmanın mükemmellik olduğunu biliyorum!..

Dostlarım !!  İyi ki varsınız.

Hayatın bizlere biçtiği roller yaşam çizgimizi belirlerken, dikenin üzerinde Gül olduğunu unutmayalım.

Sağlıklı ve huzurlu günler geçirmeniz dileğiyle..

Hepinizi seviyorum...